کنفرانس ورشو که اینک در پایتخت لهستان آغاز شد و بر اساس فراخوان و مسئولیت آمریکا برگزار شد، پیش از آنکه آغاز به‌کار کند، توجه زیادی را به‌خود جلب کرد، و البته بر خلاف نظر جبریل الرجوب، دبیر کمیته مرکزی جنبش فتح، مرده به‌دنیا نیامد. این کنفرانس زنده است و با حضور ۷۹ کشور و چهار سازمان جهانی، تغذیه می‌شود. از آنجایی که این کنفرانس صلح و امنیت را در خاورمیانه بررسی می‌کند، بدیهی است که به فعالیت‌های رژیم ایران بپردازد. اهمیت کنفرانس ورشو ناشی از آن است که تلاش می‌کند چارچوب روشنی را برای قاعده‌مند کردن رفتار رژیم ایران، که شرارت آن برای همگان محرز شده، وضع کند: شرارت‌هایی که در مسلح‌کردن گروهک‌های مسلح نقض‌کننده قانون و پول‌شویی و تجارت مواد مخدر قابل ردگیری است. رژیم ایران پیش از آغاز به‌کار این کنفرانس از برگزاری آن بسیار خشمگین شد، زیرا هدف این نشست وضع حدی بر شرارت‌های این رژیم است. روسیه نیز چندان از این کنفرانس خشنود نیست و دلیل نیز آن است که روسیه هم‌پیمان ایران به‌شمار می‌آید و از سوی دیگر چون آمریکا فراخوان‌کننده این نشست بود مسکو موضع منفی در برابر آن اتخاذ کرد و در آن حاضر نشد. در این میان موضع فلسطین بسیار شگفت بود که بسیاری از مسئولین فلسطینی در پی موجه‌کردن این موضع برآمدند. آنان این کنفرانس را تلاشی برای بی‌توجهی به قضیه فلسطین و تأثیر منفی بر حاکمیت کشورها در خصوص آن از یکسو، و نیز اقدامی به‌شمار آوردند که باعث می‌شود «اسرائیل» از سوی کشورهای عربی مورد قبول بیشتری قرار گیرد. آنان فراتر رفته و از کشورهای عربی دعوت کردند که در آن مشارکت نکنند. البته باید دقت شود که تنها صرف مشارکت کشوری در یک کنفرانس نمی‌تواند موجب تغییر موضع آن دربارهٔ قضیه فلسطین شود و خود ایالات متحده آمریکا می‌تواند به‌دور از هر گونه کنفرانس یا نشستی با این کشورها وارد تعامل و ارتباط شود بی‌آنکه کسی اطلاع جوید یا از کسی اجازه بخواهد. آنچه در اینجا به براداران فلسطینی می‌توان گفت این است که قضیه حق‌به‌جانب آنها کاملاً از سوی کشورهای بزرگ عربی، سعودی و مصر و اردن، رعایت می‌شود و خود رهبری فلسطین ایمان دارد که موضع سعودی، یعنی امانتدار حرمین شریفین، در حمایت از فلسطین ثابت و غیرقابل تردید است. به‌ویژه اگر به‌یاد آوریم که چندی پیش گزارشی «اسرائیلی» فاش شد که اشاره می کند سعودی همچنان از عادی‌سازی روابط با «اسرائیل» سخن نمی‌گوید و آمادگی آن را ندارد. خود خادم حرمین شریفین، ملک سلمان بن عبدالعزیز، بارها تأکید کرده‌است که ما از قضیه فلسطین دفاع می‌کنیم و آنان هر چه را بپذیرند ما نیز می‌پذیریم و هر چه را رد کنند ما نیز رد می‌کنیم. این کنفرانس چندان به قضیه فلسطین نمی‌پردازد و در واقع توقع داشتیم که نماینده‌ای از فلسطین در این کنفرانس مشارکت کند؛ کنفرانسی که هدف آن ساختن یک پیمان عربی در برابر تهدیدات ایران و ترکیه است. اما افسوس که توقع ما بیجا بود. کسانی که تهدیدات ایران را با تهدیدات «اسرائیل» مقایسه می‌کنند خطا می‌کنند زیرا هر دو طرف رفتار شرور خاص به‌خود دارد. اما با این وجود درحال حاضر خطر اصلی تهدیدکننده منطقه ایران است، زیرا میزان خطر و قربانیان آن، در سوریه و لبنان و یمن و عراق، بسیار فراتر است. آرزو داشتیم که فلسطینی‌ها چالش‌های ما را درک کنند، درست مانند درکی که ما همیشه نسبت به چالش‌های پیش‌روی آنها داشتیم. خود فلسطینیان نیز از دخالت‌های ایران جان سالم به‌در نبردند و سیاست شرور ایران در برابر فلسطینی‌ها، درست مانند «اسرائیل»، تفرقه‌فکنی بود. کسانی که این کنفرانس را آغاز عادی‌سازی روابط عربی با «اسرائیل» معرفی می‌کنند، می‌خواهند آن را، با هدف کمک به ایران، ناکام گذارند. این کنفرانس می‌خواهد تهدیدات موشک‌های بالستیک ایران، و گروهک مسلح مورد حمایت آن و تهدیدات سایبری این رژیم و… را بررسی کند و بالفرض که طرح‌هایی بر ضد قضیه فلسطین مطرح شود، به راحتی و البته با قاطعیت می‌توان آنها را رد کرد. اگر ترس از مشارکت «اسرائیل» در کنار کشورهای عربی است، باید یادآور شد که کشورهای عربی همه‌ساله، از طریق مجمع عمومی سازمان ملل، با «اسرائیل» یکجا نشست می‌کنند و این قضیه هیچ‌گاه آغازی برای عادی‌سازی روابط در نظر گرفته نشد.