معمولا اولین مقاله سال جدید درباره پیش‌بینی‌ بازارهای نفت طی روزهای آینده است، اما این بار مقاله درباره آرزوها خواهد بود و نه پیش بینی‌ها. اولین آرزوی من برای امسال این است که ضربه اخیر امریکا که منجر به کشته شدن ژنرال ایرانی قاسم سلیمانی شد، موجب افزایش تنش در منطقه نشود که بر بهای نفت اثر منفی می‌گذارد. اقتصاد جهانی درسال 2019 به دلیل جنگ تجاری امریکا و چین بدترین رشد خود طی ده سال اخیر را تجربه کرد که به فرانسه رسید و بعید نیست به دیگر کشورهای اروپایی هم برسد. بهای نفت که اکنون به دلیل توافق اولیه بین ایالات متحده و چین به هفتاد دلار رسید، هم برای تولید کنندگان و هم برای مصرف کنندگان معقول به نظرمی‌رسد، اما اگر از این سطح بالاتر برود به سود مصرف کننده و رشد اقتصاد جهانی در سال 2020نیست چون وضعیت هنوز شکننده است. اگر کار به درگیری نظامی بکشد( هرچند این اتفاق در شرایط کنونی بعید می‌نماید) این مقدار بر ذخایر نفتی منطقه تأثیر می‌گذارد و البته بها را افزایش می‌دهد؛ به خصوص اگر کشورهای صنعتی شروع به مصرف ذخایر خود بکنند. هماکنون ذخایر مجموعه گروه همکاری اقتصادی و توسعه(oecd) هنوز بالای متوسط پنج سال است. کاهش ذخایر عامل مهمی در افزایش قیمت‌هاست. در نتیجه، همه ما درگیری‌های نظامی یا تنش در منطقه را دوست نداریم و آرزو می‌کنیم صلح برقرار شود و این خود مرا به آرزوی دیگری می‌کشاند و آن اینکه شاهد پایبندی به توافق امضا شده برای کاهش تولید از سوی اتحاد سازمان کشورهای صادر کننده نفت(اوپک) و تولیدکنندگان خارج از آن که به اتحاد«اوپک+» معروف است. اتحاد از ابتدای سال 2017به توافقی برای کاهش تولید رسید. چنین به نظر می‌رسید که این توافق تنها به مدت شش ماه ادامه یابد اما آنچه اتفاق افتاد این بود که توافق برای سه سال ادامه یافت و چندبار تمدید شد. ماه پیش اتحاد به قراردادی جدید برای کاهش تولید به مقدار روزانه 1.7 میلیون بشکه در روز برای سال 2020 رسید. براین مقدار کاهش داوطلبانه سعودی به مقدار 400هزار بشکه در روز اضافه می‌شود، اما پایبندی کشورها در سال گذشته به مقدار سابق یعنی 1.2 میلیون بشکه در روز رضایت بخش نبود. کشورهای زیادی در مدت زمان توافق به اندازه کافی پایبندی نشان ندادند مثل روسیه و عراق. آخرین نمودارها نشان می‌دهند که روسیه سال گذشته به رکورد جدید 11.25 میلیون بشکه در روز تولید کرده که از زمان شوروی بالاترین میزان است، زمانی که درسال 1987تولید آن به 11.4 میلیون بشکه در روز رسید. روسیه سال پیش نتوانست به طور کامل پایبند بماند و طبق نمودارهای «بلومبرگ» در 9ماه از سال تولید ماهیانه خود را بالاتر از میزان مورد توافق با «اوپک+» رساند. و اکنون روسیه طبق گفته وزیر نفتش الکساندر نوواک قصد ندارد برای همیشه به کاهش تولید خود ادامه بدهد و برای دفاع از سهمیه خود در بازارهای جهانی به احتمال زیاد در ماه مارس آینده مسئله خروج روسیه از توافق را به کشورهای عضو «اوپک» اعلام کند. وقتی روسیه می‌گوید «بازار جهانی» در حقیقت منظورش حفظ سهمیه در برابر نفت امریکاست که حالا پس از دهه‌های طولانی مصرف داخلی به بنادر کشورهای آسیایی رسیده است. این هم به برکت نفت صخره‌ای بود که پیش بینی می‌کنیم رشدش در سال 2020 روبه کاهش بگذارد؛ علیرغم اینکه هرسال این کاهش را پیش بینی می‌کنیم اما اتفاق نمی‌افتد. به طور کلی جهان برای ثبات در بازارها به اتحادی همچون «اوپک+» نیاز دارد و آرزو می‌کنم اتحاد حتی پس از شکست گفت‌وگوها با ایجاد سازمانی جدید برای اعضای این اتحاد، ادامه یابد. اتحادی که به دلیل هراس از تحریم‌های امریکایی بر کشورهای «اوپک» و اتهام آن به تلاش برای انحصاری ماندن از هم می‌پاشد. همچنین آرزو می‌کنم که کشورهای عضو «اوپک» کاری را که درآخرین ماه 2016 انجام دادند تکرار نکنند، وقتی که همه اعضا پیش از رسیدن زمان اجرای توافق کاهش تولید، دست به افزایش صادرات زدند. در نتیجه موجب افزایش ذخیره‌ها در سه ماهه اول سال 2017 شد و بر بهای نفت فشار آمد و موجب و کاهش آن شد. این آرزو را پس از انتشار برخی اطلاعات دریایی می‌گویم که نشان می‌دهند اعضای «اوپک» از منطقه خاورمیانه، در ماه دسامبر و در مقایسه با نوامبر صادرات خود را به میزان 550 هزار بشکه در روز افزایش داده‌اند. آرزو می‌کنم امسال وضعیت پالایش به دلیل اجرای مقررات سازمان جهانی دریانوردی(imo) برای سوخت کشتی‌ها بهبود یابد که این گام به بهای نفت کمک می‌کند. در پایان آرزو می‌کنم تولید نفت در منطقه تقسیم شده میان سعودی و کویت برگردد و پرونده اختلافاتی که به مدت چهار سال موجب توقف آن شده بود، بسته شود. علیرغم توافق ماه گذشته میان دو کشور درباره بازگشت تولید، هنوز صداهای بسیاری از کویت شنیده می‌شوند که از این توافق خشمگین‌اند. وارد جزئیات نمی‌شوم. آنچه که باید دوستان در دو کشور بدانند این است که همکاری برای توسعه تولید منطقه تقسیم شده ضروری است. چرا که هنوز میدان دریایی الدره نیاز به توسعه دارد و طرح بزرگی برای تزریق گاز به میدان مشترک الوفره وجود دارد. نگاه به آینده بهتر از ماندن در گذشته است و آرزو می‌کنم همه به آن ایمان داشته باشند.