جمعه آینده مصادف است با سپری‌شدن هشت سال از درگذشت شاعر لبنانی انسی الحاج است. به همین مناسبت، ندی الحاج، شاعر و دخترش انسی در گفت و گو با «الشرق الاوسط»، خاطراتش از پدرش، رابطه پدرش با خانواده، آداب و رسوم روزانه نویسندگی و تأثیر پدر بر دختر به عنوان یک شاعر را مرور کرده‌است. وقتی از او به عنوان یک شاعر پرسیدیم که نامش با نام پدرش گره خورده‌است. پاسخ می‌دهد: نمی‌توانم بین ندی انسان و شاعر، و هویت اجتماعی و فرهنگی که در آن متولد و بزرگ شده‌ام، از هم جدا شوم. او می‌افزاید: «معلوم شد که از همان ابتدا به ندای درونم پی بردم که شخصیت و مسیر من را ترسیم کرد که با شخصیت و مسیر پدرم متفاوت بود». ندی الحاج با اینکه هشت سال از فوت پدرش می‌گذرد، می‌گوید: «من عمیقاً معتقدم که مرگ مانع از حضور ارواح کسانی که پیش ما بودند و رفتند، تا در کنار ما و در وجود ما بمانند، نمی‌شود. غیبت فیزیکی مانعی ندارد». او ادامه می‌دهد: «من قویاً معتقدم که همنشینی محدود به کسانی نیست که با چشمان جسمانی خود می‌بینیم، بلکه شامل کسانی می‌شود که آنها را در قلب خود احساس می‌کنیم». ندی در مورد انسی پدر و اینکه چگونه با خانواده اش وقت می‌گذراند؟ پاسخ می‌دهد: «من همیشه احساس می‌کردم که او یک پدر معمولی نیست. شب‌ها در میان کتاب‌هایش و در دفترش در روزنامه (النهار) می‌گذراند که نزدیک به نیم قرن خانواده دوم او را تشکیل می‌داد». او می‌افزاید: «او مدام با کتاب‌هایی که به وفور برایمان می‌خرید و با فیلم‌هایی که هفته‌ای یک‌بار ما را به تماشای خیابان الحمراء می‌برد، تخیل ما را تقویت می‌کرد». ندی الحاج می‌گوید که پدرش «سعی نکرد در جهت شعری من نقشی داشته باشد، بلکه به من اجازه داد مسیر خودم را تعیین کنم تا استقلال شخصیتم را تضمین کنم و آرامش درونی ام را تحت تأثیر قرار ندهد».