Lübnandaki iktidar sistemi, zaman ve pozisyonları önceden tahmin etme ve erteleme politikasında ustalaştı. Devletin ve kurumlarının çöküşüne rağmen hala dışarıdaki varlığı ile içeriyi ipotek altına alıyor. Belki de hızlandırılmış bölgesel uzlaşmalar, Lübnanın cumhurbaşkanlığı seçimlerine ve ekonomik çözümlere yaklaşımını dikkate alarak ihtiyaç duyduğu reform taleplerinin üzerinden atlamasına olanak tanıyan bir atılımı yansıtacaktır. Tamamen dış dünya ile bağlantılı olan bu kasıtlı ikiyüzlülük karşısında, Lübnandaki siyasi krizin sona ereceğini gösteren hiçbir şeyin olmadığı söylenebilir. Bölgesel ve uluslararası baskılar ile iç karışıklıklar arasında siyasi çıkmaz devam ediyor ve ekonomik çöküşün hızı artıyor. Ekonomik müdahale ulusal para biriminin ABD doları karşısındaki düşüşünü kontrol altına alma çabalarından öteye gitmezken, bu dosyanın siyasi yönetimi, çaba ve enerjisini Uluslararası Para Fonu (IMF) tarafından belirlenen reform koşullarının nasıl atlatılacağına ayırıyor ve bu, sistem içindeki egemen güçleri alenen siyaset ve ekonomi arasındaki bağı reddetmeye sevk ediyor. Sistem bu durumdan en az kayıpla çıkabilmek, konum ve ayrıcalıklarını koruyabilmek için bundan sonraki aşamada üyelerinin bütünleşmesinin öneminin bilincinde olmasına rağmen, mücadeleleri, daha fazla tıkanıklığa ve boşluğa yol açacak olan anayasal yetkilere yaklaşımında büyük tutarsızlıkları ortaya çıkardı. Özellikle de Hizbullah Parlamento Bloğu Başkanı Muhammed Raadın ABDyi ekonomik geçmişi olan bir cumhurbaşkanı adayı istemekle suçlayan son konuşmasından sonra... Raad şunu sordu: “Cumhurbaşkanı adayının ekonomik bir geçmişi olması ne anlama geliyor? Bu, Dünya Bankasının, IMF gibi uluslararası ekonomik kurumlar aracılığıyla dünya üzerinde etkili kibirli güçlerin verdiği talimatlar, direktifler ve politikalar lehine bir anlaşmaya varabileceği anlamına geliyor. Raadın tutumu iki konuyla ilişkilendirilebilir: Birincisi, Hizbullah’tan ve iktidar rejiminden IMFnin tavsiyelerinden kaçınma ve Lübnandaki ekonomik durumun tehlikelerine ilişkin son IMF raporunda belirtilenleri atlatma girişimidir. Birinci meseleyle bağlantılı olan ikinci meseleye gelince bu, ekonomik açıdan bir cumhurbaşkanlığı anlaşması, yani ekonomik geçmişe sahip bir cumhurbaşkanının seçilmesi konusunda anlaşma önerebilecek olanların önünü kapatma girişimidir. Bu elbette Şii ikilinin adayında mevcut değil. Bu, Hizbullahın devlete ve iktidara hâkim olan parti olarak, krizin derecesi veya boş zamanın uzunluğu ne olursa olsun, herhangi bir siyasi veya ekonomik taviz vermeye istekli olmadığı anlamına gelir. Sistemin siyasi ve ekonomik zorluklar karşısındaki uzlaşmazlığı, bölgesel ittifaklarının gücünden kaynaklanmakta ve ilk kez Washingtonın gözünden uzakta gerçekleşen bölgesel uzlaşma hareketinin yansıtabilecekleri üzerine pozisyon almaya başlamıştır. Bu, Pekindeki İran-Suudi Arabistan anlaşmasının ardından bölgesel yumuşama zeminine karşı konumlarını ve ayrıcalıklarını korumasını sağlıyor. Ve Suriye rejiminin yakında Arap Birliğine döneceği ve Beşşar Esedi önümüzdeki ay Cidde zirvesine davet etme olasılığı hakkında ciddi konuşmalara dayanıyor. Pratikte Hizbullah, kendi iç çıkarlarına hizmet edecek, ekonomik krizle başa çıkacak siyasi olayları doğrudan etkileyecek olan Suriye-İran ittifakları ile güçlü konumundan hareket ediyor. Bu nedenle, Riyad ve Washingtonın şartname, kriterler ve isim vermeme konusundaki ısrarlarına rağmen, Paris tarafından kabul edilen cumhurbaşkanlığı adayına bağlı kalıyor. Hizbullah ve arkasındaki iktidar rejimi, bölgesel harekete, Riyadın konumunu yumuşatmada ve Washingtonın Lübnan olaylarındaki rolünü azaltmada, Moskova ve Pekinin rolüne güveniyor. Buna göre sistem, iç koşullarının her an alevlenebilir olması ve dış koşulların uluslararası yaptırımlara bağlı olması nedeniyle ciddi bir sükunete ve istikrara ihtiyaç duyan bölgesel hareketi, kendisine müttefik olan sermayelerin yaşadığı gerçeklikten uzak ve kendi ölçülerine göre kısmi okumasına devam ediyor.