شرکت‌های مستقلی مانند «پایونیر»، «کانتینتال رسیورز»، «لاریدو» و شرکت‌های دیگر تا به امروز بر تولید نفت صخره‌ای در ایالات متحده سیطره دارند؛ و این برعکس انتظار ماست که گمان می‌کنیم حاکمیت مطلق همیشه با شرکت‌های بزرگی همچون «اکسون موبیل»، «بریتیش پترولیوم» و «شفرون» است. معادله کنونی رو به تغییر گذاشته به گونه‌ای که شرکت‌های بزرگ پیش‌بینی خود دربارهٔ تولید نفت از مناطق صخره‌ای در میدان پیرمان در ایالت تگزاس را بالا برده‌اند. این میدان به عنوان مهم‌ترین میدان در منطقه آمریکای شمالی محسوب می‌شود و پس از آن مناطق ایگل فورد در تگزاس و منطقه پاکین در ایالت داکوتای شمالی قرار می‌گیرند. چند روز پیش «اکسون موبیل» اعداد مورد نظرش از نفت صخره‌ای را تغییر داد تا در ابتدای سال ۲۰۲۴ به جای رقم قبلی روزانه ۶۰۰ هزار بشکه، به یک میلیون بشکه در روز برسد. این درحالی است که «شفرون» انتظار دارد در سال۲۰۲۳تولیدش به جای ۶۵۰ هزار بشکه در روز به ۹۰۰ هزار بشکه برسد. این تغییر ناگهانی بر این امیدها می‌افزاید که ایالات متحده دست کم برای پنج سال آینده به عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده در جهان باقی بماند، اما آیا مسائل به این سادگی‌ها هستند؟ ما گاهی مجذوب اظهارنظر رسمی شرکت‌ها و مقامات دولتی و سازمان‌ها می‌شویم بدون آنکه هرچند ساده مخاطرات فنی که شرکت‌های فعال در این عرصه با آن روبه رومی‌شوند را مورد توجه قرار دهیم. آن طور که پاپ ددلی مدیرعامل شرکت «بریتیش پترولیوم» می‌گوید، صنعت نفت صخره‌ای «بازاری است بی‌خرد». چرا که شرکت‌ها براساس اشاره‌های قمیت نفت تولید می‌کنند و نه براساس عرضه و تقاضا. به همین دلیل، تفکر شرکت‌های نفت صخره‌ای همیشه کوتاه مدت است و شیوه‌های تولید در این باره به کمک‌شان می‌آید. همه آن کاری که باید انجام دهند این است که دستگاه حفاری را به محل مورد نظر ببرند و شروع کنند به حفاری کردن یا آن را از آن محل بردارند، اگر دیگر نیازی به آن نداشته باشند. این مسئله راز موفقیت شرکت‌های نفتی صخره‌ای است برعکس شرکت‌های نفتی سنتی. تولید در بخش دوم نیازمند مطالعه دقیق مکان و ساخت ایستگاه‌های اجرا و بسیاری کارهای دیگر برای محافظت از سلامتی مخازن است. اما نفت صخره‌ای با شکستن هیدرولیکی صخره‌ها استخراج می‌شود و این نیازی به محافظت از مخزن و طولانی کردن عمرش ندارد. اما براساس آنچه نشریه «وال استریت ژورنال» در هفته گذشته منتشر ساخت، مسائل رو به تغییر گذاشته‌است. این نشریه در گزارشش می‌نویسد: شرکت‌های نفت صخره‌ای به دلیل حفاری در چاه‌های به هم پیوسته از مشکلاتی در تولید رنج می‌برند چرا که شکستن هیدرولیکی صخره‌ها موجب افت تولید چاه‌های جدید می‌شود اگر حفاری آنها در فاصله نزدیک با چاه‌های قدیمی صورت گیرد. راه حل فاصله گذاری زیاد میان چاه‌هاست اما برای صنعتی که به شکل اساسی بر حفر چاه‌های بیشتر استوار است (زیرا میزان تولید چاه‌ها در ابتدای هر سال به شکل زیادی کاهش می‌یابد) مسئله دشوار است زیرا افزایش تولید نفت صخره‌ای بر مساحت و تعداد چاه‌ها متکی است. این تولید با رسیدن به سقف چهار میلیون بشکه در روز، امروز حدود یک سوم تولید نفت آمریکا را تشکیل می‌دهد و این بیش از تولید کشورهای کویت و امارات متحده عربی است و تا حدود زیادی به حوزه نفتی المغوار سعودی که روزانه حدود ۵ میلیون بشکه نفت از آن استخراج می‌شود، می‌ماند. شرکت «رستاد» پیش‌بینی می‌کند، ایالات متحده تا پایان دهه آینده یعنی در مدت یازده سال دیگر، سالانه یک میلیون بشکه نفت خام بر تولید خود به شکل جدید خواهد افزود. مخاطراتی دیگر پیش روی نفت صخره‌ای هم وجود دارد و آن کمبود سرمایه‌گذاری است، چرا که صنعتی است قائم به قرض گرفتن از بانک‌ها. براساس گزارش سابق «وال استریت ژورنال» شرکت‌های نفتی صخره‌ای در سال ۲۰۱۸ موفق شدند مبلغ ۲۲ میلیارد دلار به صورت دارایی یا قرض (سهام و اسناد و اوراق قرضه) گردآوری کنند و این نیمی از رقمی است که در سال ۲۰۱۶ جمع شد، و یک سوم رقمی که در سال ۲۰۱۲ گردآوردند. نگرانی‌هایی از این وجود دارد که این امر به کاهش قدرت تولید این شرکت‌ها منجر بشود، اما آمار و ارقام نشان می‌دهند که تولید نفت آمریکا در سه‌ماهه آخر سال گذشته افزایش یافت و در ماه دسامبر به ۱۱٫۸ میلیون بشکه در روز و در ماه نوامبر به ۱۱٫۹ میلیون بشکه در روز رسید. این پدیده موقتی است و پایدار نمی‌ماند. سود در برخی مناطق نفت صخره‌ای رو به بهبود گذاشته به خصوص در میدان پرمین. اما این بدین معنا نیست که وضع در خارج از این منطقه این گونه باشد. وضعیتی که شرکت‌های «شفرون» و «اکسون موبیل» را ناچار ساخت فقط بر همان منطقه تمرکز کنند. آری تولیدی وسیع و انقلابی بزرگ درایالات متحده روی داد، اما این بدین معنا نیست که ما در خارج از آمریکا صورت کاملی از اوضاع می‌بینیم؛ و جهان نمی‌تواند در آینده انرژی‌اش بر «بازار بی‌خرد» اعتماد کند. این همان چیزی است که بر اهمیت سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) می‌افزاید به شرط آنکه این مجموعه مواضعی متحد داشته باشد و به شکلی بهتر برای آینده برنامه‌ریزی کنند.