Lübnan Başbakanı Saad Hariri, ‘Lübnan krizinde olumlu bir şok etkisi yaratmak için’ istifa etti. Hariri, hala çok iyi niyetli. Ey Hariri, bomba yüklü bir araç ile babana suikast düzenleyen Lübnan siyasetinde olumlu şoklara yer yoktur. Lübnan 2.5 yıl cumhurbaşkansız kaldı ama ne olumlu ne de olumsuz bir şok gerçekleşti. Hükümet, Cibran Basil’e bakanlık verilene kadar 8 ay boyunca kurulamadı ve bir şok yaşanmadı. Sanki Basil’in bakan seçilmesi ülkenin tarihindeki en büyük olumlu şoktu. Başbakan Hariri istifa etmeden önce Lübnan’da akıllı hiç kimsenin istemeyeceği bir şeyi istiyordu. İktidarın vitrini, dış politikanın efendisi, bakanlıkların ve diplomatik makamların dağıtıcısı Basil’in olmadığı bir hükümet kurmak. Bu tür bir talebin cezası açıktı: Hükümetsiz, çözümsüz, diyalogsuz, parasız, umutsuz, dengesiz, ağırılıksız bir ülke. Ayaklarının altındaki taburenin çekilmesini bekleyen idam mahkumu bir ülke. İki milyon Lübnanlı, iki haftadır sokaklarda olmasına rağmen onlar için tek bir siyasi adım bile atamayan Saad Hariri, istifa ederek nasıl bir olumlu şok gerçekleştirmeyi umuyordu? Lübnanlı kadın, çocuk ve gençlerin taleplerine, elle yazılmış pankartlara, Lübnan bayrakları taşıyan ve ulusal marşı söyleyen kalabalıklara demir sopalarla karşılık verilmedi mi? Bu halk hareketi, Lübnan tarihindeki sadece en büyük değil aynı zamanda en akıllı halk hareketidir. Bu halk hareketi boyunca diktatörlük, şiddet ve kötülük karanlığına itilmeye çalışılan bir vatan için parlak bir vizyon benimseyen, bilinçli ve bilgili gençlere, erkek ve kadınlara kulak verdik. Lübnan’ı ilk kez nefret ve mezhepçilik ile lekelenmemiş tek bir kıyafet giyinmiş olarak görüdük. Bu görüntüyü ancak demir sopalar, tahtadan iktidarlar, korkak kalpler yenebilir. Lübnan siyasetinde olumlu hiçbir şey yoktur. Bütün olumlu şeyler onun dışındadır. Lübnan’ın her yerinde çocukları ile birlikte sokağa çıkan, ellerinde ümitleri, şarkıları ve ulusal marşlarından başka bir şey olmayan iki milyon Lübnanlının kalbindedir.