Lübnan’da üç bayram yaşandı.Bunlar sırasıyla; ‘Feyruz’un 84. yaş günü, Lübnan’ın ulusal bağımsızlığının 76. yıl dönümü ve Lübnanlıların yolsuzluk, aldatma ve kibir politikalarına karşı çıkışlarının ilk yıldönümü.’ 21 Kasım 1943’te Fransa, Lübnan’ın bağımsızlığını tanıdı. Devrimin başlamasından bu yana yönetim, Lübnan’ı korku ve belirsizlik uçurumuna sürükleyen ekonomik çöküşü durduracak bir hükümet kuramadı. Oysa Fransız manda yönetimi, Lübnanlıların taleplerine karşı daha ince ve zarif, şefkatli ve sorumlu bir şekilde hareket etmişti. Bu bayramlar için üç kutlama yapıldı. Birincisi, resmi, sevinçten uzak, insanlar, kitleler ve şarkılar olmadan soluk bir şekilde gerçekleşti. İkincisinde, ülkenin dört bir yanında bulunan Lübnanlılar, ortak bir yürüyüş düzenleyerek sevinçle onurlu bir devlet talebinde bulundu. Üçüncüsünde ise Feyruz, inzivaya çekildiği uzak, dağlar, vadiler ve kıyılarla çevrili köşesinde, ‘Seni seviyorum Lübnan’ şarkısını söyledi. Bu üç bayramın bir araya geldiği günde devlet, sanki başka bir ülkede ve başka bir halkı yönetiyormuş gibi göründü. Yetki ve güç elindeydi ama meşruiyete takılıyordu. Hükümet istifa etmişti. Parlamento kuşatılmıştı. Cumhurbaşkanlığı ise her yerden akın ederek devrimin sembolü haline gelen meydanlarda toplanan bütün bu kalabalıkların varlığına inanmakta zorlanıyordu. Yönetim, uzun bir dönemin sona erdiğine ve yeni dönemde bir yeri olmadığına inanmıyor. Sokaklarda insanlar geleceğe yürürken, politikacılar geriye yürüyorlar. Hala kotadan ve paylardan bahsediyorlar. Hiyeroglif kadar eski bir dili konuşuyorlar. Hiç kimse için bir anlam ifade etmeyen bir dil, kendinden önceki her şeyi silen bu devrimin öncesinde geçerli kelimeler kullanıyorlar. Lübnan ilk kez Feyruz, Rahbani kardeşler, şiir, müzik ve sanat dışnda bir şey, ideolojisiz, söylemsiz, öfkesiz, kinsiz ve nefretsiz bir devrim ihraç ediyor. Çiçeklerin, çocukların, annelerin katıldığı bir devrim ihraç ediyor. Politikacıların karalamaları, araçları ve yöntemleri, ahmaklıkları olmadan halkının olmasını istediği bir Lübnan’ın yer aldığı bir devrim ihraç ediyor. Halkın bağımsızlık kutlamaları, Feyruz’un şarkılarına benziyordu. Bütün insanlar güzellik, sevgi, onur ve istikrar talep etti. Politikacılarından ise tek bir şey talep ettiler; İnsanların topraklarında doğduğu ve topraklarında öldüğü, mutlu bir şekilde yaşlandıkları ve mezarlarında huzurla dinlendikleri bir ülke. Protestocuların sayısının bir milyonu geçtiği söylendiğinde, yönetim, istatistiklerine göre sayının daha az olduğunu söylemişti. Acaba yeniden sayması mı gerekiyordu?