حسن نصرالله رهبر «حزب‌الله» لبنان با زنانی از هیئت‌های زنانه دربارهٔ رنج‌های حزبش و کمبود حمایت مالی سخن گفته‌است. او اعتراف کرده که اینها نتیجه فقیرسازی، گرسنگی دادن و محاصره‌ای است که هدفش «فشار و تسلط بر ماست» و «ما باید در برابر هم بردبار باشیم و بچه‌ها نباید توقع پول زیاد از پدران‌شان داشته باشند». او به آنها گفت، بانو فاطمه زهرا، با دست غذا می‌پخت و تمیز می‌کرد! این گفتمان شکسته دربارهٔ پختن و جارو کشیدن، از مردی که همیشه در گذشته حتی با شکست از پیروزی می‌گفت و در لحظه‌های محنت از برتری، نشان دهنده حال و روز اردوگاه ایرانی به عنوان یک کل است. اینجاست که جرأت محمدجواد ظریف وزیر خارجه ایرانی و طغیانش علیه رهبران در قدرت بخش هیجان انگیز دیگری است و آینه‌ای که نشان می‌دهد وضع در تهران بحرانی است. با اینکه ظریف به نظر می‌رسد نبردش با جناح تندرو را برد و مشخصا توهینش به ژنرال قاسم سلیمانی، آینده‌اش محل شک و شبهه بسیار می‌ماند. بازگرداندنش به وزارت خارجه عمل زیبایی روی چهره نظام بود که در برابر دیدگان جهان پر اختلاف و درگیر نشان داد و رو کرد، رهبر معظم در برابر کارمندان بزرگش قدرتی ندارد؛ و این مسئله در این روایت که می‌گوید استعفا نمایشی بود برای آماده‌سازی وزیر ظریف برای دور جدید مذاکرات احتمالی با ایالات متحده، شک و شبهه ایجاد می‌کند. رنج کشیدن ایران و همراهانش در منطقه در نتیجه مجموعه‌ای عوامل روی می‌دهد که برجسته‌ترین آنها شکست نظامی بزرگی است که در نتیجه حملات اسرائیل در سوریه متحمل شده‌است. رهبری تیزپروازان در تهران برای پیروزی در سوریه حساب باز کرده بود و برای آن بسیار هزینه کرد و تا سپتامبر گذشته، سوریه و عراق و لبنان را امتداد قطعی ژئوپلتیک خود می‌دید. در عراق تحرک اخیر آمریکا موجب تعطیل شدن سلطه سپاه انقلاب بر نقاط حساس حکومت شد و مانع از دست درازی آن به بودجه سنگین که برای امسال بیش از ۱۱۱ میلیارد دلار پیش‌بینی می‌شود. همچنین با عملیات اعمال نفوذ ملیشیا بر نیروهای مسلح مقابله کرد. در سوریه اسرائیل دایره تعقیب هوایی را که برای آنها ترسیم شده بود، از چهل کیلومتر به هشتاد و چهار کیلومتر آن سوی جولان وسیع‌تر ساخت. بعد از آن هم فراتر رفت و مراکز استقرار ایرانی‌ها و ملیشیایشان را هدف قرار داد بی آنکه ایران بتواند پاسخ بدهد. درد جانکاه‌تر و بزرگ‌تر در خود تهران است. در نتیجه محاصره اقتصادی که آمریکایی‌ها تحمیل کردند و برایان هوک مسئول برنامه تحریم در وزارت خارجه آن را ترسیم کرد. هوک می‌گوید «ما اکنون شاهد مشارکت جهانی شبهه کاملی در تحریم ایران هستیم» او به روزنامه «ناسیونال» ابوظبی گفته «کار استثناهای نفتی هم به پایان رسید». هوک وکیلی است که در دقت و قاطعیت و سماجت معروف است. حتی کشورهایی که از پاسخ دادن به خواسته واشنگتن در تحریم ایران شانه خالی کردند، نتوانستند به شرکت‌هایشان امر و نهی کنند که از سرناچاری و برای دوری گزیدن از تحریم‌های آمریکایی پایبند نشان دادند. این موضوع بر کشورهای اروپایی و هندی و چینی قابل تعمیم است. این هجوم منظم علیه نظام خامنه‌ای به کجا خواهد کشید؟ آشفتگی سیاسی که درون تهران پایتخت می‌بینیم و اعتراضات مستمر در شهرها و استان‌های مختلف ایرانی، نتیجه آن است. سخنان صریح نصرالله در مقابل بانوان دربارهٔ ضرورت صبر و تحمل از نتایج اولیه و سریع آن است. علیرغم سخنان ژنرال سلیمانی در رد معامله و کوتاه آمدن در مناطق تحت نفوذی که در جنگ‌های خارج از ایران کسب کرده، این فشارها نظام را در برابر دو گزینه دشوار قرار خواهند داد؛ گاز گرفتن لب و انگشت و تحمل هزینه عناد و خطرکردن و فروپاشی کل نظام یا تن دادن و مذاکره کردن برسر توافقی که بر بلندپروازی‌های ایرانی در سراسر منطقه از جمله افغانستان، یمن تا لبنان را پایان دهد.